Chapter four ~

Czy można całymi dniami śnić na jawie? Czy można ciągle miewać koszmary? Czy nie można, choć na chwilę się od nich uwolnić? Czy można pamiętać wszystkie złe chwilę, które przeżyliśmy? Czy można nieustannie cierpieć?

Można.

Ciągnął ją za rękę, powodując przy tym, że co chwila skrzywiała się z bólu, jednak nic nie mówiła. Najchętniej by została w domu, szczególnie z powodu już później pory, ale James nie znosił sprzeciwu. Przez sprawę z Federico kompletnie zapomniała o przyjęciu urodzinowym przyjaciela chłopaka. Dopiero widok James'a opierającego się o framugę drzwi wejściowych jej mieszkania ją ocucił. Nawet nie zauważył smutku na jej twarzy, który bardzo dobrze było widać. Po prostu wziął ją za rękę i powędrował na miejsce planowanego przyjęcia. Nie zwracała już uwagi na ból, który jej wyrządzał. Zwyczajnie zamknęła oczy i na ślepo pozwoliła gdzieś się zaciągnąć. Wyszła ze swojego ciała i istniała teraz tylko duszą, swoimi myślami. Kompletnie się wyłączyła, na chwilę uciekła gdzieś daleko. Jednak po pięciu minutach ucieczki nastał moment, by powróciła do rzeczywistości.

Chapter three ~

Francesca wstała o świcie, gdy tylko promiennie słoneczne postanowiły wtargnąć do jej pokoju. Trzy razy w tygodniu przed pracą uprawiała jogging. Bieganie pomagało jej się w pewien sposób odprężyć, ale również i odetchnąć, czego nie potrafiła zrobić w ciągu dnia. 
Nie zajmowała sobie myśli problemami, wkładała słuchawki na uszy i biegła przed siebie pięć kilometrów, a następnie wracała. Nic się w tym czasie nie liczyło, wszystko co ją dręczyło odchodziło w dal przez te czterdzieści minut, ile zazwyczaj zajmowała jej cała trasa, licząc przy tym postoje na światłach. 

Chapter two ~

Nie chciała by ją dotykał, ale bała się wyrwać z jego uścisku. Nie chciała patrzeć w jego oczy, czuć jego zapachu. Wiedziała, że gdy tylko się sprzeciwi znowu ją uderzy, a nie zamierzała wracać tego samego dnia do szpitala. Strach wziął nad nią siłę, a była za słaba, by go odepchnąć.
James przyszedł do Francesci po pracy i oświadczył, że wieczorem zabiera ją na ogniska pod starą fabryką, na obrzeżach Londynu. To tam zazwyczaj spędzał czas z swoimi "przyjaciółmi". Teraz obejmował ją jakby była jego największym skarbem. Zawsze chciała się tak czuć, jednak przy nim nie było to możliwe. Chociaż bardzo pragnęła wreszcie móc go pokochać tak jak dawniej, odsunąć od siebie wszelkie złe myśli z nim związane, usunąć wszelkie siniaki, które on spowodował, nie umiała. Nie można wymazać wszystkich złych wspomnień, bo one są częścią naszego życia. Próbując je zniszczyć, niszczymy też siebie.